03 nov Blije mensen, blije wereld.
Door Marijn Pietersen
“Het gaat om de knikkers, niet om het spel.” Antwoordde mijn oma toen ik haar vertelde dat ik mijn baan eigenlijk helemaal niet leuk vond. Mijn nuchtere, Groningse oma snapte denk ik niet precies wat ik bedoelde. Zij en mijn opa werkten zes dagen per week om rond te komen. Zij maakte schoon, hij werkte in de fabriek. Het ging erom dat je werk had, niet of je er ook met plezier naartoe fietste. Ze heeft gelijk, dacht ik. Werken doe je om geld te verdienen.
Maar al snel merkte ik dat die vlieger niet opgaat. Ja, Vijftig jaar geleden misschien, maar nu niet meer. Ik verdiende op dat moment namelijk een goed salaris. Ik hoefde er niet hard voor te werken, ik had genoeg tijd om leuke dingen te doen en ik kreeg ruimte om op reis te gaan. Toch ging ik er met lood in mijn schoenen naartoe. Treuzelend maakte ik me klaar nadat de wekker ging, en stiekem hoopte ik op een file op de weg er naartoe. Niemand merkt het toch, wanneer ik er niet ben was het gevoel dat overheerste. Ik werkte vaak alleen en ik had geen fijne collega’s waar ik mee op kon trekken. Ook miste ik een duidelijke taak of doel. Ik voelde me een klein radertje in een grote machine, iemand met weinig invloed op het grotere geheel. Ik was behoorlijk ongelukkig en begon aan mezelf te twijfelen. Was ik wel assertief genoeg? Was ik niet in staat om mijn eigen werk te creëren? Het sijpelde door in mijn privéleven en ook mijn man en vrienden kregen te maken met de minder leuke versie van mezelf. Het was tijd voor verandering, want dit kon ik niet lang meer volhouden.
Wat ik zelf meemaakte zie ik veel om mij heen gebeuren. Werken is voor heel veel mensen meer dan alleen geld verdienen. We zoeken een baan die we kunnen combineren met dat wat we belangrijk vinden in ons leven. Een privéleven, maar ook een betere wereld. Ertoe doen en trots kunnen zijn op het werk wat je doet. We willen ons ontwikkelen. Werk moet bijdragen aan ons geluk. En terecht. Wanneer we ‘moeten’ werken tot we 75 zijn, kan het maar beter op een plek waar we het naar ons zin hebben. De werkgever die het best betaalt is niet langer waar we naar op zoek zijn.
Steeds meer organisaties realiseren zich ook dat hun medewerkers méér willen dan werken voor een inkomen. Containerbegrippen zoals werkgeluk, vitaliteit en duurzame inzetbaarheid vliegen ons om de oren. Het credo: wanneer een medewerker goed in zijn vel zit, zal hij ook beter presteren, wat vervolgens het bedrijf ten goede komt. Kortom: investeren in medewerkers loont.
Dat klinkt aardig, maar het slaat de plank volledig mis. Het lijkt alsof ze het beste met hun mensen voor hebben, maar uiteindelijk gaat het vooral om geld. Door alleen te willen investeren wanneer het wat oplevert, ligt de focus niet op waar het écht om gaat: de mensen zelf. Ja, een medewerker die goed in zijn vel zit presteert beter dan iemand die zich niet gelukkig voelt. Maar mensen zijn niet langer alleen een middel om tot resultaten te komen. Niet langer een radertje om de machine draaiend te houden. Andersom is werken voor mensen ook een middel om een fijn leven te leiden.
Wat had in mijn situatie het verschil kunnen maken? Aandacht en oprecht interesse. Als iemand mij het gevoel had gegeven dat ik er toe deed, dat ik een belangrijke rol had, dan had de wereld er heel anders uit gezien. En daarmee mijn prestaties ook. Het wordt tijd dat organisaties deze verantwoordelijkheid pakken. Niet het resultaat, maar de mensen zelf zijn het belangrijkste in een organisatie. Biedt hen een fijne plek, ruimte om te leven, een kans om zichzelf te ontwikkelen en geef oprechte aandacht. Dán ben je de beste werkgever. Het resultaat? Betrokkenheid en inzet. Een blij mens. Die bedrijfsresultaten zijn een logisch gevolg. Kortom: investeren in medewerkers moet. Een blij mens, maakt een blije wereld. En dat is volgens mij waar het echt om draait.